Geniusz to jeden procent inspiracji i dziewięćdziesiąt dziewięć procent potu.
Praca jest niezwykłym elementem naszego życia. Nie jest ani darem, ani karą, ale sposobem na osobisty rozwój, duchowe zrozumienie i prawdziwe szczęście. To więcej niż tylko środek do zdobycia środków do życia.
Kiedy kochasz coś, co robisz, nie musisz pracować ani dnia w swoim życiu. Pasja jest tym, co napędza nas do wstania rano i święcenia poświęcenia temu, co kochamy.
Praca uszlachetnia, męczy, ale daje chleb. Bez pracy nie ma kołaczy. Praca osądza, jakie kto ma serce.
Praca daje człowiekowi nie tylko możliwość utrzymania, ale też poczucie wartości, sensu życia. Bez pracy człowiek traci swoją godność, staje się zależny, bezradny.
Praca jest czynnością tak naturalną, jak bieg rzeki czy tańczące liście na drzewie. To miejsce, gdzie umysł siada i zaczyna pracować swoimi rękoma. To biurko, na którym tańczą ręce, zamarznięte w jednym położeniu, ale myślące o wielu rzeczach. Praca to jest to miejsce, gdzie umysł, ciało i serce łączą się w harmonijną symfonię.
Praca to jedyna porządna rzecz na świecie. Nie licząc oczywiście odpoczynku. Ale praca wymaga dużo wysiłku, a odpoczynek nikogo jeszcze na śmierć nie zdołał znużyć.
Praca bez miłości wykańcza człowieka bardzo szybko. Trzeba potrafić poświęcić siebie, trzeba potrafić oddać siebie w ręce miłości. To jest najważniejsze.
Praca nie jest człowiekiem, nie ma prawa domagać się od nas poświęcenia życia.
Praca jest czymś więcej, niż środkiem do życia. To sposób na życie. Nasza praca jest wyrazem tego, kto jesteśmy. W tym, co robimy, można odczytać, kim naprawdę jesteśmy i co chcemy od życia.
